Dilberâ gamzen oku içim dolu kan eyledi,
Şol siyeh zülfün teli aklım perişân eyledi.
Her kimin şehrine uğradıysa aşkın askeri,
Hep imârâtın anın bir demde virân eyledi.
Dürlü dürlü fitneler saçından oldu âşikâr,
Halk-ı âlem sandılar kim anı şeytân eyledi.
Hatt-ü hâlin iki böldü bu cihânın halkını,
Birini kâfir,birini ehl-i îmân eyledi.
Gizli sırrından haber verdikçe uşşâkın dili,
Âbid ve zâhidlerin aklını hayrân eyledi.
Gör ne gayrettir ki sırr-ı vahdeti seyretmeğe,
Cem-ü tafsîli o gayret kul ve sultân eyledi.
Kudretin insanı mazhar kıldığıçün zâtına,
Yüzünün nakşını hep âyât-ı Kur’ân eyledi.
Örttü bu bâzâr-ı kesret gözlerin halkın veli,
Ârif olan cümle yüzden seni seyrân eyledi.
Bu ne kudret, bu ne san’at, bu ne hikmettir görün,
Zerreyi kevn, katreyi deryâ-i ummân eyledi.
Kim ki bu sırdan haberdâr oldu âriftir özü,
Kurtulup hayvân adından kendin insân eyledi.
Cümle esmâ ve sıfâtındır görünen gayri yok,
Her birin bir vechile hûb zâtın ilân eyledi.
La’l-i cânân olalıdan ey Niyâzî meşrebin,
Sözlerin uşşâk içinde âb-ı hayvân eyledi.