Dost yüzüne bakmağa key safa nazar gerek
Dost ile bilişmeğe cân gözü bîdâr gerek

izz ü nazdan geçiben tertibler terk edüben
Varlıklar tüketüben yüz bin ol kadar gerek

Varlıktır hicâb katı kim yıka bu hicâbı
Dost yüzünden nikâbı götürmeğe er gerek

Varlıktır hicâb katı kim yıka bu hicâbı
Dost yüzünden nikâbı götürmeğe er gerek

Sen hicâb katı kim yıka bu hicâbı
Kaykımaz öne sona kime ki didâr gerek

Gel imdi hicâbın yık hırs evinden taşra çık
Hak bağışlaya tevfîk kasd ile hüner gerek

Âşıka izzet ü âr vallah bedi bu haber
Âşık isen cânsız gel ne ser ü destâr gerek

Sen seni elden bırak dost yüzüne sensiz bak
Mansûr’layın Ene’l-Hak dahi sebûk-bar gerek

Kim dost ile bilişe lâ-cerem derde düşe
Âşık cânı hemişe ser-mest ü humar gerek

Sen seni aradan al cism ü sûret cânsız kal
Onda bulasın visâl ayruk ne pazar gerek

Dost ile bilişen cân oldur kendüye kıyan
Varlık leşkerin sıyan dahi çâpükter gerek

Terk eyle kıl u kâli dosta vergil mecâli
Yokluktadır visâli kamudan güzer gerek

Bu göz gördüğü değil bu akl erdiği değil
Dil vasf verdiği değil bî-lisân basar gerek

İşit işit key işit dost katına sensiz git
Dosta gidene önden kendüsüz sefer gerek

Az bakmagıl sen çoğa çün dost içinden doğa
Varlığın saygıl yoğa bunca ne haber gerek

Unut unut kamusun söylegil sözün hâsın
Dilersen dost göresin bundan gayri ser gerek

Dünya vü âhiretden nice türlü nimetden
Dost yüzünü görmeğe kamudan geçer gerek

Dünya ahret ahvâli zen u ferzend vebâli
Dilersen dost visâli varlıkdan hazer gerek

Boncuk değil sır sözi gel gidelim ko sözü
Dostu görmez baş gözü ayruksu basar gerek

Yunus imdi yavı var bulmayasın il ü şar
Kim hak desin kim bâtıl derviş burc u bar gerek