Dostuna dahi güvenme kalbini kırıp da gider
Senin dostunum diyerek hançeri vurup da gider

Yüzüne dost gibi bakar ardından çelmeyi takar
Hem de yitip yere yıkar kîn ile dolup da gider

Hem yalan hem sahte sözler kayıktır Mevlâ’dan özler
Münâfıkça durur yüzler hîleyi kurup da gider

Şerîat der şerri bilmez görse hikmet dönüp almaz
Söz verir sözünde durmaz şeytân’a uyup da gider

Bulur dostunda çok da suç bakmaz kendi haline hiç
Midesi tok lik gönlü aç gafletle doyup da gider

Zerre hayrın mükâfatı zerre şerrin mücâzatı
Bilmez Kur’ân’ı Âyât’ı îmân’ı soyup da gider

Tanımaz irfan ehlini dâhî uzatır dilini
Şaşırmış görmez önünü cehâlet alıp da gider

Dem vursa istikâmetten kanma bahsetse hizmetten
Olmaz haberi hikmetten Hakk yolu bölüp de gider

Gûyâ hâdimidir dîn’in bilmez meskenidir kîn’in
Uşağıdır şeytan cin’in fitneci olup da gider

Dâvet Kur’ân’dan birliğe çağrı Nebî’den dirliğe
Çağırırım kardeşliğe Mü’min bir olup da gider

Yunûsî münâfığa bak mühürlemiş gönlünü Hakk
Okumaz aşktan bir varak gafletle ölüp de gider