Dünyada kendini hesaba çekip,
Girer bir islâmî hâle müslüman.
Kanmaz, olur olmaz tatlı serâba,
Teslim olmaz bile bile müslüman.
Tevekkülle bakar düştüğü gama,
Helâl ise râzı olur taâma,
Rızık için asla düşmez harama;
Banar ekmeğini küle, müslüman.
Yüce Yaradan’ı unutmaz bir an,
Bilir ki ebedî sürmez bu devran,
Âhiret yurdunu eylemez viran;
Çekse de eziyet, çile, müslüman.
Her türlü münkerden eyleyip rücû,
Kör nefsine tutturmalı orucu,
Çıkarına dokunsa da bir ucu;
Olamaz kimseye köle, müslüman.
Kendi günahının düşer derdine,
Umutsuzluk ekmez gönül yurduna,
Hak bildiği yolda bakmaz ardına;
Eğilmez paraya, pula müslüman.
Kalpleri ürperir; «Allah!» dendi mi,
Gerer günahlara îman bendini,
Şerrin tûfânından korur kendini;
Kapılmaz taşkına, sele, müslüman.
Burda cevaplayıp; «Niçin?», «Nasıl?»ı,
Kârla kapanmalı dünya fasılı,
Hak mizânı bekler iken, hâsılı;
Ecelinden evvel öle Müslüman…