Dünyâya gelen cana
Az bir süre verilir
Dünyâ imtihan yeri
Sanma sefâ sürülür

Bakma şu anki dem’e
Dünyâ fânî süsleme
Bedeni çok besleme
Bir gün gelir yıkılır

Vakt saat geldiğin de
Göç vakti dendiğin de
Dil mühürlendiğin de
Bu dünyâ’dan çıkılır

Çıkıp gider ruh tenden
Kesilir ümit can’dan
Îmân istenip senden
Libâs-ı ten yırtılır

Üsten libası soyup
Tahtadan ata koyup
Derinden çukur oyup
Üste toprak atılır

Kaçarlar eşin dostun
Dolar toprakla postun
Kımıldayamaz destin
Ümitler hep yıkılır

Mahşer günü geldik de
Aç defterin dendik de
Konup ortaya mîzan
Günâh sevap tartılır

Konuşamaz dil dudak
Titreşir eli ayak
Kızarır yüzü yanak
Hışmı Hakk’tan korkulur

Kaplar hüzün derinden
Kaçar nâs birbirinden
Gözler fırlar yerinden
Melûl melûl bakılır

Diz çökülerek yere
Gömülür beden tere
Rabb’im sendedir çâre
Deyip Rahmet umulur

Kapanır küffâra bâb
Çünkü bulunmaz sevap
Sonsuza kadar azap
Cehenneme atılır

Mü’min çalış et gayret
Bu şiir değil âyet
Mü’minlere nihâyet
Rahmet ile bakılır

Yunûsî dîdâra bak
Müjdeledi seni Hakk
Cemâl’i seyr ederken
Söyle can mı sıkılır