Ata belinden bir zaman anasına düştü gönül
Hakk’dan bize destûr oldu hazîneye düştü gönül

Onda beni cân eyledi et ü sünük kan eyledi
Dört on günü diyiceğez değirtmeğe düştü gönül

Yürür idim onda pinhân Hakk buyruğu vermez aman
Vatanımdan ayırdılar bu dünyaya düştü gönül

Beni beşiğe vurdular elim ayağım sardılar
Önden acısın verdiler tuz içine düştü gönül

Günde iki kez çözerler başına akça dizerler
Ağzıma emcek verdiler nefs kabzına düştü gönül

Bu nesneyi terkeyledim yürümeğe azmeyledim
On iki sünüğüm yazarlar elden ele düştü gönül

Oğlan iken sultân kopar kim elin kim yüzün öper
Akıl bana yoldaş oldu sultânlığa düştü gönül

Bu çağ ile sakal biter görenin gülregi tutar
Güzeller katında biter sev-sevüye düştü gönül

Hayırdan şerri çok sever işlemeğe becid iver
Nefsinin dileğin kovar nefs evine düştü gönül

Kırkbeşinde suret döner kara sakala ak iner
Bakıp şeybetin göricek yoldurmağa düştü gönül

Yola gider başaramaz yiğitliğe eli varmaz
Bu nesneleri koyuban yuvanmağa düştü gönül

Oğl aydur bunadı ölmez kız aydur yerinden durmaz
Hiç kendi hâlinden bilmez hâldan hâla düştü gönül

Öliceğiz şükr edeler sinden yana iledeler
Allah adın zikr edeler çok şüküre erdi gönül

Su getireler yumağa kefen saralar komağa
Ağaç ata bindireler teneşire düştü gönül

Eğer var ise amelin gen olısar sinin senin
Eğer yok ise amelin oddan şarâb içti gönül

Yunus anlayıver hâlin şuna uğrayısar yolun
Bunda elin erer iken hayr işlere düştü gönül