Evvel benim, âhir benim, cânlara cân olan benim,
Azıp yolda kalanlara hâzır medet eden benim.

Bir karârâ tuttum karâr, benim sırrımı kim duyar,
Câhil beni kanda görür, gönüllere giren benim.

Kün deminde nazar eden, bir nazarda dünya düzen,
Kudretinden han döşeyip, aşka bünyâd vuran benim.

Düz döşedim bu yerleri, çöksü vurdum bu dağları,
Sayvan eyledim gökleri, geri tutup duran benim.

Dahi acep âşıklara ikrar u din imân oldum,
Halkın dahi gönlündeki küfr ü İslâm gümân benim.

Bir niceye verdim emir, devlet ile sürdü ömür,
Yanan kömür, kızan demir, örse çekiç salan benim,

Kar yağdıran, buz donduran, hayvânlara rızkın veren,
Şöyle bilin ol mahlûka ol Rahîm ü Rahmân benim.

Halk içinde dirlik düzen, dört kitâbı doğru yazan,
Ak üstüne kara dizen, ol yazılan Kur’ân benim.

Dost ile birliğe yeten, buyruğu neyise tutan,
Mülk bezeyip dünya düzen, o bahçevân hemen benim.

Dünyada ben ol Rüstem’im, dünya içinde bostanım,
Karşımdaki sensin benim, seni sende gören benim.

Benim Hakk’ın kudret eli, benim belî aşk bülbülü,
Söyleyip her türlü dili halka haber veren benim.

Hamza’yı Kaf’dan aşıran elin ayağın şeşiren
Çokları tahtdan düşüren hikmet ıssı sultân benim

Yağmur olup yere yağan, bulut olup göğe ağan,
Gözsüzlerin gözündeki boz pusarık duman benim.

Yunus değil bunu diyen, kendiliğidir söyleyen,
Kafir olur inanmayan, evvel-âhir hemen benim