Ey aşk eri aç gözünü yer yüzüne kılgıl nazar
Gör bu lâtif çiçekleri bezenüben Hakk’a gider

Bunlar yazın bezenüben dosttan yana uzanuban
Bir sor ahî bunlara sen kancarudur azm-i sefer

Her bir çiçek bin nâz ile öğer Hak’ı niyâz ile
Her murgu hoş avaz ile ol pâdişahı zikr eder

Öğer onun Kadir’liğin her bir işe hâzırlığın
İllâ ömür kasırlığın anıcağız rengi döner

Rengi döner günden güne toprağa dökülür gine
İbret durur anlayana bu ibreti ârif duyar

Bu sırrı ger duya idin ya bu gamı yiye idin
Yerinde eriye idin gideydi senden kâr u bâr

Ne gelmeğin gelmek durur ne bilmeğin bilmek durur
Son menzilin ölmek durur duymadın aşktan bir haber

Bildik gelen geçer imiş konan geri göçer imiş
Aşk şerbetin içer imiş her kim bu manâdan duyar

Yunus bu sözleri kogıl kendözünden elin yugıl
Senden ne gele bir digil çün Hak’tan ola hayr u şer