Yapraklar dökülmüş, özü çürümüş,
Ağaç meyve verir, daldan habersiz!
Mevsim geçmiş, zaman kışa yürümüş,
Bülbül şarkı söyler, gülden habersiz!
Kibir sînede ur, bir derin çukur,
Küçücük karınca dağ kadar mağrur,
Buluttan öfkeyle boşalan yağmur;
Coşturur ırmağı, selden habersiz!
Temmuza müptelâ şubatın karı,
Boy veren başaklar baharda sarı,
Gün boyu kırlarda hercâi arı;
Çiçek çiçek gezer, baldan habersiz!
Yürekte yorgunluk, gözlerde uyku,
Umudu yeşertir bir anlık coşku,
Leylâ’ nın hayali sarınca ufku;
Mecnun yola düşer, çölden habersiz!
Güneş tam tepede, vadiler hep loş,
Akıl karanlıkta, zil zurna sarhoş,
Çatlamış dudaklar, avuçlar bomboş;
Can susuzluk çeker, gölden habersiz!