Konya’yı ziyârete
giderim Mevlana’ya
açarım kulağımı
nefessiz çalan nay’a

Herkes ay’a meftundur
diker gözün semâ’ya
benim ay’ım yerdedir
yerde bakarım ay’a

Mevlana kanat taktı
uçurup göğe attı
uçan kuşlara kattı
uçarım ben mânâ’ya

Yâr ile tanıştırdı
gönülde buluşturdu
kelamsız konuşturdu
ne hact hâ’ya hî’ya

İlmek ilmek dokudum
mesnevîsin okudum
aşkın yolcularını
çağırıyor ulyâ’ya

Ondaki sırrı hikmet
kulağıma söylendi
gönlüm ki sevdâlandı
ol dilber’i ra’nâ’ya

Ben yolunda naçizim
hem gümrâh hem acizim
anlatmaya güç yetmez
sığmaz ki o imlâ’ya

Ölmedi bak yaşıyor
aşka ruhlar taşıyor
himmet de yetişiyor
vâsıl imiş Mevla’ya

Kıyamete dek kâim
ruhu aşk ile dâim
görmez onu behâim
köprüdür o sevdâ’ya

Varıp huzuruna dur
edep erkânla otur
el anda kutup o’dur
aşktır en büyük pâye

Yunûsî Mevlana’ya
vardığında Konya’ya
bizden de selâm götür
pîrimiz Mevlana’ya