Yürekten yükselen feryâd,
Figan, isyan Necip Fâzıl,
Şiir ufkunda bir serhad,
Yiğit insan Necip Fâzıl.

Şiirdir “Kaldırımlar”la,
Hicivdir yıldırımlarla,
Tam, ölçülmez yarımlarla,
Büyük sultan Necip Fâzıl.

O hiç korkar mı kullardan!
Vakûr, mağrur, cesur vicdan,
Nasıl engel olur zindan!
Azim bir şan Necip Fâzıl.

Eser vermişse dünyâya,
Nehir olmuşsa deryâya,
Nefes katmışsa dâvâya,
Asil bir kan Necip Fâzıl!

Nesilden nesle bir imdâd,
Küfür bağrında bir Ferhad,
Husûsî ismidir Üstâd,
Ağarmış tan Necip Fâzıl!

Plân, tecdit; Büyük Şark’ı,
Çevirmek, buz tutan çarkı,
Kalan dillerde bir şarkı,
Makāmından Necip Fâzıl!

Ömür gömdün, “Çile”n dolmaz,
“Tohum saç”tın, gülün solmaz,
“Utansın” olmayan olmaz!
Sabırsız can Necip Fâzıl!

Ozanlıktan, yazarlıktan…
Usandın “Gölge varlık”tan,
Bıkar rûhun bu darlıktan,
Sorar meydan, Necip Fazıl.

Ve Pîr Abdülhakîm Arvâs,
Bırakmaz, şüpheden kir, pas,
Parıldar yüz kırat elmas!
Bulur irfan Necip Fâzıl!

Gönül Tâlî, diler rahmet,
Duâ, aslâ değil zahmet,
Ve inşallâh olur cennet,
Öbür dünyan Necip Fâzıl.