N’idem ben bu gönül ile benim ile bile durmaz
Ma’şûk yüzün gördü meger öğütleyip ögün dermez

Tanrı için ey uslular gönlüm bana alıverin
Vardi bilişdi dost ile geri bana boyun vermez

Bunun gibi gönül ile nice dirlik edebilem
Biraktı yabana beni bir gün gelip halim sormaz

Gönlüm bana yoldaş iken zühd ü ta’ât kılar idim
Yıkıldı bu tertiblerim gönülsüzüm elim ermez

Gönül içeri dost ile ben kapıda feryâd u zâr
Bin yil zâr kılar isem hâlin nedir diye sormaz

Aydır isem eyâ gönül hani farîza ya sünnet
Aydır ki yok teşviş yeme bu seviye amel ermez

İnileyin aydırısam gel boynunda borç kalmasın
Kakır-söğer buşar bana aydır ki ey Hakk’ı görmez

Ağız ağızdan kutludur ola ki sözünüz tuta
Ben yüz bin kez söylerisem sözüm kulağına girmez

Gönlüm dahi cânım dahi el bir etti şol ikisi
Yüz bin Yunus’dan feragat dost yüzünden gözün rmaz