N’olaydı hey Keşiş dağı n’olaydı
Senin dâim yüzün böyle güleydi
Yüzün gözün kan ağlayıp şitâdan
Biten türlü çiçekler solmayaydı
Senin âb u havânı matleb edip
Başında her taraf yârân dolaydı
Kibirle göklere baş çekmeyeydin
Başında türlü bârân olmayaydı
Bu Mısrî’ye aceb bu dağ ne derdi
Eğer dile gelip bir söyleyeydi