O kadar mahv u fenâ oldum ki bilmem kendimi
Şem’a-ı nûr-ı ezel gark itdi aldı adımı

Nefha-ı Leylâ ile yandım bugün âteşe ben
Âh idüp Mecnûn gibi hem ağlarım bir yâreden

Nokta-i ruhsârı tutdı enfüs ü âfâkı hep
Bakdığımca görünür dâ’im bana ol gonca-leb

Emr-i “ kûn berden ve selâmâ “ vuslat-ı mahbûb-ı cân
Oldum İbrahim bugün ben nâr-ı aşk oldı vatan

Doldı sırr-ı eşk-i hûn-âbla ser-â-ser heft cihân
Kıpkızıl renge boyandı yâ nice hep în u ân

Bakdığımca gonca-gül eyledi şerh derdimi
Leb-i goncada göründi çeşmimin hem merdümi

Bülbülüm ol goncaya subh u mesâ âh eylerim
Gark-ı tufân-ı belâyım bilmezem ne âdemim

Ol Fedâî’yem ki olmuş zülf-i mahbûb âşinâ
Âteş-i külhân ile dâ’im göründüm her zamân