Zulme sabretmek ne mümkün bir nihâyet olmasa!
Zorba dünyâ hiç çekilmezmiş kıyâmet olmasa!
Bir hesâbın varlığından kor yürek teskîn olur,
Yerde kalmış kan deniz olmuştu, ahret olmasa!
Bir terâzî tartacak her zerre insan fi’lini,
Kahrolur mazlum gönüller tam adâlet olmasa!
Kâfirin zulmüyle ölmek, bin hakaret, bin ezâ,
Çekmez insan ar gelir, Hak’tan şehâdet olmasa.
Burda mazlûmun cehennem sanki dünyâ hissesi,
Böyle sabrın ecri n’olur bir de cennet olmasa?
Zâlimin dünyâsı baksan, sahte cennet konforu!
Kâr sanır, mahkûmiyet sonsuz müebbet olmasa!
İblis’in isyânı nerden başlamıştır bir düşün!
Nâra düşmez kimsecikler kin ve nefret olmasa!
Şer de lâzım, imtihan dünyâsı zıtlıktan doğar,
Kim ayırsın kurdu ceylandan, cinâyet olmasa!
Hak Ğafûr’dur hem Halîm’dir, lâkin ey zâlim beşer!
Arş’a hâşâ göz dikersin, kahr-u izzet olmasa!
Öldürüp insânı insan, tas tas içmez kanları!
Kalbe yerleşmiş kuduz, vampirce vahşet olmasa!
Son Nebî emrince olsak yek vücut, duymaz mıyız?
Ümmetin bir ferdi yalnız, sağ selâmet olmasa!
Kaç bebek Tâlî, uzanmış, parçalanmış, kan revân!
Kopsun artık bin kıyâmet hiç alâmet olmasa!