Şâirin hâlini yansıtmaya namzetse sular
Suya yansır şuarâdan, nice yüz, seyre medar.

Kimi, ırmaklara benzer, coşuyor çağlayarak,
Kimi her mevsim akarken, kimi yalnızca bahar.

Kimi her geçtiği vâdîye taşır bin bereket,
Kimi, bir sel gibidir, arda kalan kum ve hasar.

Kimi, dipsiz kuyulardan çekiyor bir kova su,
Kimi, zemzem gibi makbul, kimi bir anda buhar!

Bir yudumluk suyu vardır, ama tâlihli kimi,
Her asır sadra şifâ, gizli devâ tılsımı var!

Kiminin inci ve mercâna gönül vurgunu var,
Dalar ummâna, derinlerde kalır haşre kadar!

Kimi akmaz da yağar, ondaki Hak vergisidir;
Kimi, nîsan gibi devlet, kimi yükseklere kar!

Kimi, musluk takılıymış gibi söyler ve susar,
Kimi bir fıskiyedir, her sözü alkışlara yâr!

Kimi bir bardağa bir fırtına sığdırdı gider,
Kiminin, dağ gibi gelgitlere bağrında duvar!

Kimi; tutsak, şişelerden çıkamaz, çünkü zehir!
Sâde bir damlası düşsün; koca ummâna zarar!

Kimi, saplandı bataklıklara kirletti suyu,
Kimi, ırmakları besler, yüce bir dağda pınar.

Suya erdiyse ayaklar daha çok söyleme sus,
Söze hâcet ne? Suyun kendisidir âyine-dar!

Beşerin aslı sudur, kendine mecrâ arayan,
Mâcerânın sonu gökler ya da toprak ve mezar,

Sen de Tâlî, şu emânet suyu berrak tutasın,
Damlanın tâlihi berraksa o deryâya akar…