Sevmez mi hassas bir insan, yağmuru?
Hele ki can veren Nisan yağmuru…
«Rabbimle ahdi pek taze!» diyerek;
Severdi Rasûl-i Zîşan, yağmuru…

Asırları buldu derindi sükût,
Fetretti kuraklık, vahiydi umut,

Cebrâil kanadı, ufukta bulut;
Gül kalbine yağdı, Kur’ân yağmuru…

Yağdı da cihânı eyledi gülzâr,
Buz tutmuş çöllerde, ebedî bahar,

Dinmedi, görürsen bak hâlâ yağar;
Hikmet, ibret, mânâ, irfan yağmuru…

Rikkatti, gözleri nemlendirirdi,

Rahmetti, çölleri çimlendirirdi,
Öyle cömert, sağnak sağnak verirdi;
Var mı O’nun gibi ihsan yağmuru?

Yağmur misaliydi, Hak’tan rahmete,

Rahmete vesile olan ümmete,

Dinmez heyecana, içten gayrete;
Başı ashab, sonu ihvan yağmuru…

Her yağmur duâsı, na’t ile yoldaş,

Kurumasın Tâlî, gözlerdeki yaş,
Çısıl çısıl ağla, ummâna ulaş;
Vuslata yol versin, hicran yağmuru…