Şol gâfil-i dervişlerin gâyesi güzel rüyâdır
Başta sarık eğninde şal zannetme meyli Hû’yadır

Sarar şalı derviş gûyâ mânâ’yı zanneder rüyâ
Lik fersahça uzak Hû’ya amelleri tüm riyâdır

Meşrepleri pek hafiftir hiç de söz denmez nahiftir
Kalbi katı dış latiftir gönlündeki mâsiva’dır

Mânâ sandığı hayal düş zannetmeyin görür o şaş
Verir gösteriş için aş azap bunlara revâdır

Hakîkati eder inkâr olur hikmetlere münker
Bahsetse de dervişlikten bilin o ehli hevâdır

Kandırıyor hep sözleri çün hikmet görmez gözleri
Devşirmedir tüm sözleri sözü şeytânî nevâdır

Koşar koşturur boşuna övsen gider pek hoşuna
Gelmiş de kırkbeş yaşına yazık emekler hebâdır

Girmedi gönlüne hilim zanneder cehlini ilim
Bilsen kâr-ı kesbi zulüm düşünmez aslı serâdır

Eyâ dervişim diyenler riyâyla cübbe giyenler
Duysun beni duymayanlar takvâ dervişe sezâdır

Sözüm size uyanın hey ben görmedim böyle bir şey
İçmişsiniz gaflet-i mey tevhit tarîk-i rehâdır

Yunûsî’yim yandı özüm bak hikmetle pişti özüm
İlhâmla denen her vezin dertli kalplere devâdır