Sönüyor, alevli âteş, yıkılır, sütun ve taçlar
Göz ucuyla emri kâfî, koşarak gelir ağaçlar
Niceler doyar tükenmez, bereketlenir kıraçlar
O Mübâreğin dilinden, buluyor şifâ, ilâçlar

O’nu ilk kez görenler, duyuyordu önce heybet
Isınırdı arkasından, oluşurdu bir muhabbet
Kızaran yüzünde îkaz, mütebessiminde rağbet
O ne şanlı arkadaşlık, ne nasiptir O’nla sohbet

Sığınır O Şâh’a varlık, nice kof beşer inanmaz
Yarılır da ortadan ay, nice puslu göz uyanmaz
Kütük ayrılıktan ağlar, nice ham gönül utanmaz
Kayalar selâm dururlar, nice taşta yankılanmaz

Gülüverse gül yüzünden, açılırdı gonca güller
Teri düştü, yeryüzünden, bitiverdi bunca güller
O’nu koklamış sayıldık, bize misk olunca güller
Yine ellerinde açsın, gün olup solunca güller

Bu cihâna tek sebep var: o da Aşk-ı Mustafâ’dır
Nefesin ki Yâ Muhammed, ölü kalbe şifâdır
Sana ittibâ ve hürmet, bereketli bir safâdır
Sana uymayan gidişler, bilirim ki hep cefâdır

Unutur mu görse bir kez, o Cemâle erse gözler
Uzağında kalmışız biz, Seni görmeyen de özler
Sana âşık oldu Tâlî, “izinin tozunda yüzler”
Seni medhe yetmez elbet, şu kırık dökükçe sözler