Tadınca aşk’ı lezzeti
Dünyâ bana acı geldi
Terk eyleyince izzet’i
Dünyâyı emrime verdi

Gâfili ahmak olanın
Lezzetinden hazz alanın
Mânâ’dan uzak kalanın
Olur imiş dünyâ derdi

Kalpte kanser dünyâ hubb’ı
Unutturur yüce Rabb’ı
Rabb’i unutmamak için
Bırakmayın dilden virdi

Özendirir seni nâdan
Sever dünyây gâfil insan
Böyle emreyledi Yezdan
Dinlemeyin câhil serd’i

Sevmedi dünyâyı ol yâr
Hubbu dünyâ omuzda bâr
Zâhiri gül bâtında hâr
Geç dünyây istersen verd’i

Verdi de Hakk istemedi
Benim neme gerek dedi
Dünyây zemm eyleyip yerdi
Ol Rasûl dünyâyı kerd’i

Mü’min Peygamberini sev
Yaşadığı küçücük ev
Arzu edip dileseydi
Mekke’ye saray dikerdi

Oldu zaman bu gün âhir
Değil ümmet dinde mâhir
Bak ümmet ekseri kâhir
Dünyâya çok değer verdi

Hep dünyâya karıldılar
Câiz gibi sarıldılar
Cem etmeye örüldüler
Bilmem bu fetvay kim verdi

Ahi Kur’ân’ı aç da bak
Misal verip anlattı Hakk
Dünyâyı cem eyleyerek
Kârunla Şeddad severdi

Güvendiler cılız akla
Uğradılar hışmı Hakk’a
İster sen de malın sakla
Hakk onları yere gömdü

Eyâ Mü’min gel ırak ol
Bu dünyânın sevgisinden
Çek gözünü sergisinden
Çün ahmaklar ona kandı

Yunûsî hoş olsa idi
Eğer ki bu denî dünyâ
İnan Peygamber-i zîşan
Hem sever hem de överdi