Ben dost hevâsına düşdüm özge hevâ neme gerek
Başımda dost sevdâsı var dahî sevdâ neme gerek

Ey zâhid-i dünyâ-perest var zühdünü arz eyleme
Ben âşık-ı şûrîdeyem zerk u riyâ neme gerek

Ben dost yolunda nakdimi hep oynayub ütdürmüşem
Çün gitdi küllî varlığım havf u recâ neme gerek

Ben lâubâlî giderem iki cihânı n’iderem
Meylim yok sekiz uçmağa pes mâsivâ neme gerek

Ben uykumu fikr etmezem düş görüb ta’bîr etmezem
Ben gelmezem ben gitmezem bekâ fenâ neme gerek

Ben mest-i ezel gelmişem ben tâ ebed mest giderem
Hiç ayılmaz esrikliğim zühd ü takvâ neme gerek

Ben dost ile peymânımı “elest”den ön berkitmişem
Ben dostu ıyân görmüşem hayâl rüyâ neme gerek

Gerçi sûretde insânem ben sultân-ı ins ü cânem
Ben fârig-i dü cihânem işbu kavgâ neme gerek

Ben Eşrefoğlu Rûmî’yem ben bâkîyem kadîmem
Ben ol mürg-i lahûtîyem arz u semâ neme gerek