Ben dost hevâsına düşdüm özge hevâ neme gerek
Başımda dost sevdâsı var gayrı sevdâ neme gerek

Ey zâhid-i dünyâ-perest var zühdünü ‘arz eyleme
Ben ‘âşık-ı şûrîdeyem zerk u riyâ neme gerek

Ben dost yolunda nakdimi oynayuban ütdürmüşem
Çün gitdi küllî varlığım havf u recâ neme gerek

Ben lâubâli giderim iki cihânı n’iderim
Meylim yok sekiz uçmağa pes mâsivâ neme gerek

Ben mest-i ezel gelmişem ben tâ ebed mest giderem
Hiç ayılmaz esrikliğim zühd ü takvâ neme gerek

Ben dost ile peymânımı Elest’den ön berkitmişem
Ben dostu ‘ayân görmüşem hayâl rüyâ neme gerek

Ben uykumu fikr etmezem düş görüp ta‘bîr etmezem
Ben gelmezem ben gitmezem fenâ bekâ neme gerek

Gerçi sûretde insânam ben sultân-ı ins ü cânam
Ben fâriğ-i dü cihânam işbu gavgâ neme gerek

Ben Eşrefoğlu Rûmî’yem hem bâkîyem hem kadîmem
Ben ol mürğ-ı lâhûtiyem arz u semâ neme gerek