Eyâ sen sanma kim senden bu güftârı dehân söyler
Veyâ terkîb olan ‘unsur yahûd lahm-ı zebân söyler

Seni ol sana bildürmek murâdın kasd idüp Mevlâ
‘Anâsırdan giyüp bir ton yüzünden tercemân söyler

Yaratdı cümle eşyâyı özin setr eyleyüp anda
Göründi niçe bin yüzden velî kendi nihân söyler

Olar kim bilmedi nefsin ‘arefden almayup dersin
Degildür Hakk’a ‘ârifler özin bilmez yalan söyler

Kimindür bunca cünbüşler kimindür nutk iden gevher
Özinden olmadun ‘ârif ki senden özge kân söyler

Hayâl-i zıl yeter ‘ibret görünen hayme-i tende
Degildür nutk iden suret derûnunda devrân söyler

Sekâhüm Rabbühüm hamrın içen ‘âşıklar ey Nâkşî
Olurlar bî-mekân anlar mekândan lâ-mekân söyler