Ya Rasulallah, eğer sen, gelmeseydin aleme,
Güller açmaz, bülbül ötmez, mechul esma Âdem’e
Varlığın manası kalmaz, garkolurda mateme!

Ay desem nuruna, aydan daha parlaksın sen.
Su desem, cümle sulardan daha berraksın sen.
Şaşırıp inci desem, inci de senden doğuyor.
Sade bir katresi derya gibi ırmaksın sen.

Gül desem, ey yüce mahbub, terinin damlası o
Neye teşbih edeyim, mazhar-ı levlâksın sen.
Ey Rauf, anneler evlada dönüp bakmazken,
Bir Rahimsin ki, bütün aleme kundaksın sen.

Yâ Rasûlallah……
Senden önce gelenler, senin gelişinin habercisiydi,
“Rahmetenlilâlemîn” vasfını müjdelemişlerdi.
Hüdâ’nın en büyük ihsânı demişlerdi.

Çölleşen ruhlarımıza nisan yağmurları gibi yağdın,
Zulmete boğulan kâinat, nûrunla aydınlığa kavuştu,
Ölü toprağı serpilmiş gönüller, varlığınla hayat buldu.
Sen, şefkat ve merhamet dergâhı!
Sen iki cihan sultanı!
Sen gönül fezâmızın hurşid-i mâhı
Sen âhir zamanda gönderilen ilkbahar gülü,
NEBîLER ŞÂHI, HOŞGELDİN.