Ten bir kadavradır, içinde can olmayınca,
Gönül boş bir havradır, irfanla dolmayınca.

Dünya iç içe kuyu ve bir karanlık zindan,
Onu ışıklandıran iman bulunmayınca.

Dimağlar buruktur ve yüreklerde hafakan,
“Üns” esintileri gelip ruhu sarmayınca.

Huzûrsuzluğa düştü beşer huzûr ararken,
Elinde Hak’tan gelmiş o Furkan kalmayınca.

Yitirdi her şeyini o kazanma yolunda,
Yolunu aydınlatan bir rehber olmayınca.

Yıllar var hep aynı şaşkınlık sürüp gitmekte,
Düşünceye mihenk olan vicdan kalmayınca.

Zâhire bakılırsa ümit mumu sönmekte,
“Neylesin Mahmutlar” Hak’tan ihsan olmayınca.

Asırlar var hep su dövüp durmuşuz havanda,
Heder olmuş ömür, özde îman olmayınca…