Tâlib-i Hak-kın devâsız derd dürür sermâyesi,
Anınçün âh-u zâr olur hemîn hemsâyesi.
Âşıkın ma’şûk yolunda derdi arttıkça müdâm,
Artar anın dem-bedem akrân içinde pâyesi.
Tâatın ihlâsa ermez ilm ile amâl ile,
İzzeti ko zilleti tut oldur anın mâyesi.
Arz-ı vâsi ister isen Kâmilin gir kabzına,
Arş-ü kürsîden geniştir bir Velînin âyesi.
Ârifin gönlünü bilmez kandedir halk-i cihân,
Ol ki Ankâdır yere düşmez bil anın sâyesi.
Kim ki Mazagal-basar Sultânının tıflı ola,
Mısrı’yâ şol feyz-i akdes nûru oldu dâyesi.