Gel ey gurbet diyârında esîr olup kalan insân
Gel ey dünyâ harâbında yatıp gâfil olan insan

Gözün aç perdeyi kaldır duracak yer mi gör dünyâ
Kati mecnun durur buna gönül verip duran insân

Kafesde tûtîye sükker verirler hîç karâr etmez
Aceb niçün karâr eder bu zindâna giren insân

Ne müşkil hâl olur gafletde yatıp hîç uyanmayıp
Ölüm vaktinde Azrâil gelince uyanan insan

Kararmış gönlün ey gâfl nasihat neylesin sana
Hacerden katıdır kalbi öğüt kâr etmeyen insân

Bu derdin çâresin bul var elinde var iken fırsat
Ne assı sonra âh u zâr edip hayfâ diyen insân

Niyâzî bu öğüdü sen ver evvel kendi nefsine
Digil kim gayrıya andan tuta her işiden insân