Na zelenom sagu potočarskog polja,
bijeli svjedoci postrojeni ćute,
a majka Hatidža, zgrčena od bola,
tiho šapnu dovu, dižuć nebu ruke!

Na čehri joj tuga isklesala bore,
sred prsa, u srcu, gnijezdo joj svila,
od kobnoga jula devedeset pete,
niti vidje radost, nit je mirno snila.

Gordost i dostojanstvo panciri joj bijahu,
istine je barjak s’ ponosom nosila,
boreć’ se da pravda na b’jel dan izađe,
hajrate je mnoge tajno učinila.

Osveta i kletve, njoj bijahu strane,
u pravedan ishod, sigurna je bila,
pred duše voljenih, dobra djela slala,
al’ je teška tuga tiho ophrvala.

I vrati se Hatidža Onome što ravna,
životom i smrću svega što postoji,
u Berzahu sada sa voljenim čeka,
zvuk roga i Džennet, da ih vječno spoji.

Hatice Ana

Potoçari ovasının yeşil örtüsünde
dizelenmiş beyaz şüheda susar,
Hatice Ana ise acıdan kıvranmış,
ellerini göğe açarak usulca dua etmiş!

Hüzün,yüzündeki kırışıklıkları çizmiş,
göğsünün tam ortasında, kalbinde, yuva yapmış,
’95 yılının Temmuz’undan beri,
ne neşe görmüş ne de sakince uyumuş.

Gurur ve saygınlığı ona siper olmuş,
hakikat bayrağını gururla taşımış,
adalet gün yüzüne çıksın diye mücadele etmiş,
ziyade hayrâtı gizli yapmış.

İntikam ve bedduası ona tarafgîr olmuş,
adil bir âhire emin olmuş,
iyi amellerini sevdiklerinin ruhuna hediye etmiş,
lakin ağır hüzün ona galebe çalmış.

Hatice ana nihayet sonsuz iradesi Olana,
hayat, ölüm ve herşeyin üzerinde mutlak iradesi Olana dönmüş,
sevdikleriyle birlikte Berzah’ta,
sûra üflenmesini ve Cennet’te sonsuza dek olmayı bekler.