“Allah’ı seversen göreyim vâre karanfil
İ’lam edegör hâlimi dildâr’a karanfil!” (Vasfî)

Dildâr bir Frenk bahçesinde mest-i hâb olmuş,
Mesih’in nefesidir saçlarında dolaşan.
Galatyalar, Guzmanyalar, Koniferler,
Soyunurken aşüfte Bizans akşamlarına,
Mahcûb sularda yumar gözlerini Nilüferler…

Senin burda adın yok ey bîçâre Karanfil,
Eli-yüzü kan içre kalbi yâre Karanfil!

Âzad kuşlar uçup geldi Kaf Dağlarından;
Kanatları Sûre-i Kaf güzelliğinde…
Odlar yandı göz pınarlarında ceren kızların.
Ilık sevdaları düştü Hazer’in yüreğine,
Bakü göklerinden bakan yıldızların…

Elden ele çok gezdin sen âvâre Karanfil,
Tahammülüm kalmadı intizâre Karanfil!

Böyle yatarken mahnılar Hüseynî beşiğinde,
Bozuluverdi beste kurşun çığlıklarıyla,
Sımsıcak ocaklara düştü “Ocak Kırgını”,
En âsî zirvelerde sustu acı külekler
Gökgöl’ün düşlerine aktı Karanfil kanı…

Var huzûr-ı Hüseyn’e pâre pâre Karanfil,
Bunca yâreler ile o ne yâre Karanfil!

Dîldâr derin uykuda, kirpikleri dolaşık;
Oyna kulanlar kişner sabırlı koyaklarda,
Nalsız toynaklarında destanlar kımıldanır,
Binip gider nefesleri kurşûnî bulutlara,
Bakarsın bir baharda Settar Hanlar uyanır…

Dayanmak kolay değil bu efkâre Karanfil,
Dökelim dertlerini gel eş’âre Karanfil!