Ahvâl-i serencâmım bu saate erince
Demem sana icmâlin tâ gâyete erince
Biz beş er idik çıktık bir demde yola girdik
Kırk yılda Pîr’e erdik bu sohbete erince
Her yaneye çalındık çok adları takındık
Dört tekbiri bir kıldık ta kâmete erince
Çün kâmet alıp durduk dîvânına el bağlu
Veçhini iyân gördük bu hayrete erince
Tâat bu imiş ancak, râhat bu imiş ancak
İzzet bu imiş ancak bu hizmete erince
Kesret idi bir oldu, sûret idi sırr oldu
Zulmet idi nûr oldu bu âyete erince
Çün cân ile bir idik ebdân ile dağıldık
Âhir ki deme erdik bu vahdete erince
Bindörtyüz kanat açtım altıyüz dahi koştum
Tâ onbeşe dek uçtum bu hâlete erince
Dünyâyı nider âşık, ukbâ’yı nider sâdık
Mısrî ola gör ayık sen vuslata erince