Merhem koyup onarma sinemde kanlı dâğı
Söndürme öz elinle yandırdığın çerâğı
Uymuş cünûna gönlüm ebruna der meh-i nev
Ne i’tibâr ana kim seçmez karadan ağı
Kaddin gamında servin sormağa za’f-i hâlin
Gül-zârdan kesilmez ırmakların ayağı
Dür tek dişin sözünü her dem işitmek ister
Bahrın müdâm anun’çin sâhildedir kulağı
Zülfü siyeh sanemler olmuş senin esîrin
Aşkında her birinin öz zülfü boynu bağı
Ger müşg derse âşık ol bûy-i zülfe sâkî
Tünd olma bir kadeh ver ter eylesin dimağı
Devran havâdisinden yok bakimiz Fuzûlî
Dârü’l-emânımızdır mey-hâneler bucağı