Ayrılıktan derdi var mahzun neyin
Dinleyin, feryâdı neyden dinleyin

“Sazlığımdan ayrı düştüm, ağlarım
Dinleyen her gönlü kor kor dağlarım

Hasretinden gönlü yangın olmayan
Dinler ammâ anlamaz hiçbir zaman

Her garîbin bahsi vuslat yâdıdır
Yâre dönmek dâimâ feryâdıdır

Her çeşit mecliste döktüm gözyaşı
Her nevî insânın oldum yoldaşı

Herkesin kendince dostuysam da ben
Yok derûnumdan ve sırrımdan bilen

Sırrım efgânımdan ayrılmaz fakat
Nûru yok, gözler kulaklar hep sakat

Can, beden mülkünde elbet âşikâr
Var mıdır hiç rûhu görmüş bahtiyâr

Hiç havâ zannetme âteştir sesim
Kimde âteş yoksa “yok olsun” derim

Ses veren şey, neyde, sevdâ âteşi
Mest eden şey, meyde, sevdâ âteşi

Hem belâdır, hem devâdır, ney sana
Dost olur, müştâk olur ney, insana

Kanlı yoldan, bahsi aşkından açar
Mecnun’un meşhur firâkından açar

Aklı terk etmişler anlar bizleri
Dil için bir tek kulaktır müşteri

Gam dolan günler uzar, geçmez olur
Günlerim korlarla yoldaş, kavrulur

Gam yemem bulmuşsa çok günler zevâl
Ey misalsiz sâfiyet, sen, bizle kal

Bir balık hâriç, sudan herkes çıkar
Bahr-i sevdâdan nasipsizler bıkar

Ham olan dinler mi olgundan kelâm
Sussun artık işbu feryat, vesselâm