Dinle benden bunu ey ehl-i riyâz
Bu sözü nakl itdi Reyhânü’l-‘ıyâz

Ol gice kim doğdu ol sultân-ı dîn
Ol kerâmet ma’deni ol hân-ı dîn

Ehl-i şirke ‘ıyd idi hem ol gice
Tut kulak benden yana diyem nice

‘Âdet idi anlara ol kavm-i âk
Varalar büthâneye bi’l-ittifâk

Bütlere secde vü kurbân ideler
Her biri ta’zîm ü ihsân ideler

Pes bu ‘âdet üzre ol cemm-i gafîr
Vardılar büthâneye bi’se’l-‘aşîr

Gördüler esnâmı olmuş ser-nigûn
Yüzleri üzre düşüp olmuş zebûn

Pes bunu gördükde efgân itdiler
Gayret ile yüreği kân itdiler

Yüğrüşüp kaldırdılar ol bütleri
Hâli üzre çün kodular anları

Yüzleri üzre yıkıldılar yine
Def’an kaldırup kodular yerine

Tutmayup yerinde esnâm-ı şirâr
Yüzleri üzre yıkıldılar se bâr

Çün bu hâli gördü küffâr-ı Kureyş
Birbirine hep didiler eyş ü eyş

Didiler ol demde ey esnâmımız
Hep fidâdır size cân ü mâlımız

Ey ‘aceb bizden mi oldu bu kusûr
Yoksa bir gâlib size itdi mi zûr

Bizden olduysa kanı ‘afv ü kerem
Kim bizi yakdı bu dem nâr-ı nedem

Gayrıdan olduysa ger bu mekr-i şûr
Kanı tanrılıkda kuvvet kanı zûr

Kanı heybet kanı gayret kanı nâm
‘Âlem içre oldunuz rüsvây-ı tâm

Bu sözü dirken bular ey muktedâ
Geldi esnâm içre hâtifden nidâ

K’ey cehâlet vâdîsinde hâimûn
V’ey dalâlet mertaında sâimûn

Kim bu gece doğdu ol mi’rât-ı zât
Döymedi nûruna ‘Uzzâ ile Lât

Şark u garba kanda kim irdi bu nûr
Bütleri düşdü yüzün buldu fütûr

Bu gice kim doğdu bunda tıfl-ı pâk
Sînesi cümle mülûkun oldu çâk

Korku düşdü cümle küffâr içine
Düşdü âteş san alef-zâr içine

Bu gice âteşperestin odları
Söyünüp sındı fezâdan odları

Sâve’nin şehrinde ol bahr-i sagîr
K’anda vâr idi kelîsâlar şehîr

Çün ki deryâ-yı ‘ulûm itdi zuhûr
Yere gavr oldu o deryâ oldu şûr

Çatladı Kisrâ’nın eyvânı bu dem
Ehlinin kalbine düşdü hemm u gam

Yatmadı kasrında Kayser bî-hümûm
Kesr olup Kisrâ eridi misl-i mûm

Bu gice şeytâna atdılar şihâb
Nicesi yandı vü buldu iltihâb

Göklere çıkmakda me’yûs oldular
Düşdüler yerlerde menkûs oldular

Nice bir esnâm için ey kavm-i dâll
Tanrımızdır dirsiz edüp ibtihâl

Nef’ u darra kâdir olmayan cemâd
Nice tanrılık ider ey bed-nihâd

Terk edüp esnâmı ey ehl-i şagab
Dîn-i İslâm tanrısın edin taleb

Çün işitdiler ki hâtifden nidâ
Safha-i câna yazıldı bu edâ

Varaka bile hâzır idi kıssada
Anlayup ahvâli neydi gussada

Didi vallâhi bilin ey kavm-i lâf
Dininiz bâtıld-urur yokdur hilâf

Kon bu ahcâr-ı mehîni ba’d-ez-ân
Hâlık’ı isten kim oldur müste’ân

Bu sözü her biri iz’ân itdiler
Dîn içün pes terk-i evtân itdiler

Varaka ibni Nevfel anda tutdu yol
Buldu bir râhib tanassur itdi ol

Okudu Tevrât ü İncîl’i sezâ
Oldu ol dîn içre gâyet muktedâ

Sonra geldi Mekke’ye gördü Resûl
Büyüyüp hem erba’îne girmiş ol

Lîk izhâr itmemişdi da’veti
İntizâr üzereyken idi rıhleti