Benim cânım uyanıktır dost yüzüne bakan benim
Hem denize karışmağa ırmak olup akan benim

Irmak gibi ben çağlarım gah gülerim gah ağlarım
Nefsim cigerin dağlarım kibr ü kini yıkan benim

Kırdım bu nefsin çerisin bir ettim burc u bârusun
Pak eyledim içerisin mülketini yuyan benim

Ben hazrete tuttum yüzüm ol aşk eri açtı gözüm
Gösterdi bana kendözüm ayet-i Küll denen benim

Şah didârın gördüm ayân gümansızım belli beyân
Kâfir ola inanmayan ol didâra bakan benim

Benim durur bu cümle iş hikmet ile bu yaz kış
Ben bilirim yad u biliş ırılmasız duran benim

Bu cümle canda oynayan damarlarında kaynayan
Küllî lisanda söyleyen küllî dili diyen benim

Nemrûd odun İbrahim’e ben bağ u bostan eyledim
Küfür yüzünden doğuban yine odu yakan benim

Ol Hallâc-ı Mansûr ile söyler idim Ene’l-Hakk’ı
Hem yine onun boynuna dâr urganın takan benim

Ol Hak Habibi Mustafa Mirâc’a edicek sefer
Ol dem cânım fikr eyledim ol sırrını duyan benim

Şimdi adım Yunus durur ol demde İsmâil idi
Ol dost için Arafat’a kurbân olup çıkan benim

Bu çarh benim hükmümdedir her kanda ben oturmuşum
Mülk benimdir hükm ederim yapan benim yıkan benim

Sa’d benem saîd benim Yunus dahi benimledir
İlm-i ledündür üstâdım ol esrârı duyan benim