Gülzâr-ı cemâl-i cihânı eyle temâşâ
Bir güle gönül ver ki o gül solmaya hâşâ
Bir devlete yetiş güzelim başa ulaşa
Sevdâ-yı sivâdan fâriğ ol düşme telâşa
Bir bezme devâm et ki safâsız demesünler
Bir şerbeti nûş et ki şifâsız demesünler

Bel bağlama cânâ bugün ebnâ-yı zemâne
Her gördüğünü sanma mâlik kâmil îmâne
Uzlet tarîkın dut varagör dârü’l-emâne
Hâtif-i gayb böyle dedi düşme gümâne
Bir dâmene yapış ki vefâsız demesünler
Bir sohbeti gûş et ki safâsız demesünler

Ankã gibi ender bulunur yâr-i vefâdâr
Çâr-kûşe-i âlem doludur cevr-i cefâkâr
Bin derd ile gitdi Nebîler nerde safa var
Böyle bu cihân içre ne zevk u ne şifâ var
Bir bezme devâm et ki safâsız demesünler
Bir şerbeti nûş et ki şifâsız demesünler

Erbâb-ı hüner zîr ü zeber ya bir hisân da
Kalmadı hüner-mendi sorar devr-i âsânda
Buhl ise kemâl buldu bugün tab’-ı kesânda
Hâlik’a teveccüh edegör halkdan usan da
Câme-i edeb giy ki hayâsız demesünler
Şem’a-i hüdâ ol ki ziyâsız demesünler

Gönlünde eğer var ise bak zevk-ı îmânın
Cümbüşüne bak ibret ile devr-i zemânın
Uzlet evidir şimdi senin dârü’l-emânın
Allah’a sığın hâfız O’dur kesme gümânın
Bir bâdeyi nûş et ki fenâdır demesünler
Bir hizmete dûş ver ki ‘anâdır demesünler

Ten-perver olup başını taştan taşa çalma
Miskîn ü denî muhtâc olup köşede kalma
Hurmet ile oturup dünyâya dalma
Bu nefs ü hevâ bahrine sen keştini salma
Bir dâmene yapış ki vefâsız demesünler
Bir sohbeti gûş et ki safâsız demesünler

Var hırkanı başına çek uzlet tarîkın dut
Bu dîni tâc et re’sine hurmet tarîkin dut
Kur’ân’a itâatdeki gayret tarîkın dut
LUTFÎ hidâyet almağa himmet tarîkın dut
Bir bezme devâm et ki safâsız demesünler
Bir şerbeti nûş et ki şifâsız demesünler