Enginlere at sürdüğün akşamdı kenardan
Kalyonları emrinle yürüttün karalardan
Çılgın Boğaz’ın taşla kilitlendiği günde
Zincirlere vurdun deli deryayı önünde
Açtın yeniden mucizeler devrine cedvel…
Sânî-i Muhammed misin, ey Fâtih-i evvel?
Târih o devirler devirip gelmiş olan pîr
Görmüşse de devler devi binlerce cihangir
Der-hâtır eder bir seni “Fâtih” denilince
Bir sen bu cihan fâtihi beş kıt’a dilince
Zaptettiğin iklime havârî gibi girdin;
Dünyâya o gün sen medenî fethi getirdin!
Çöktüyse hücumunla birer dağ gibi sedler,
Çiğnenmedi at nalları altında cesedler;
Allâha kavuştuysa ezan sesleri yerden
Bir gün bile eksilmedi çanlar kulelerden;
Bir köhne çağın hükmüne son verdiğin anda
Hükmünle senin bir yeni çağ doğdu cihanda
Fethetmedin İstanbul’u yalnız bu seferle,
Serhaddini tuttun vatanın aynı zaferle,
Tuttun ve muhafız gibi durdun başucunda;
Fâtih kılıcın kabzası hâlâ avucunda!
Ruhun beş asır sonra vücûdun gibi canlı;
Hâlâ kır at üstünde yağız bir delikanlı!