Ey kişi kıldın ise ‘azm-i tarîk
Evvel iste delîl ü kirtü refîk

Bendini kes ü yükünü yiynild
Kıl yarağını yola andan çık

Berkirek bas ayağını yolca
Dayanup düşüp olmadan balçık

Şevki idin şerâb u şükrü yemiş
Açlığı azık al u sabrı katık

Sıdk ile gel tevekkül atına bin
Hem idin himmeti silâh u ışık

Yoluna sedd olursa kibr ü riyâ
Meskenet baltasıyla anı tez yık

Nefse uyma cihândan umma vefâ
‘Aklını dir ‘adûyu sanma sadîk

Enbiyâ evliyâ ne kim buyurur
Kavlini fi’lin ile kıl tasdîk

Fi’lini kavline muvâfık kıl
Sâdık ol ger değil isen zındîk

‘Aşk ile mâl ü milki terk eyledi
Pâdişâhın yolunda çün Sıddîk

‘Âşık ol tâ ki bulasın ma’şûk
‘Aşka ulaş ki kalbin ola rakîk

Âh u derd oduna vü göz yaşına
Gâh gâh ağla ol harîk u garîk

Kahr u lutfu Hudâ’dan anlar isen
Halka her işde ne kakı ne tarık

Niçe bir kılasın sen ey müsrif
Pâk ü murdâr u hem cedîd ü atîk

Bî-tekellüf ne kim bulursan gey
Dime ince yoğun ya seyrek ü sık

Hırsı terk itmeyince doymazsın
Dünye mâlın gerekse karnına tık

Dalma gark olma key sakın ki Resûl
Didi dünyâ hakkında bahr-i ‘amîk

Hubb-ı dünyâ şerâb-ı şeytândır
Mustafâ şöyle dir ‘ale’t-tahkîk

İçme ümmü’l-habâisi yoksa
Doğar andan kamu yaramazlık

Her kim üzüm sücisini içse
Girü irteye değin olur ayık

Dünye sevgisi sücisi mesti
Şol gice ayılır ki kabr ola dıyk

Ol bir ıssız karanu dar evdir
Kim ne aş var ne kapu baca ışık

İr iken tevbe kıl ki kimseye hîç
Assı kılmadı son peşîmânlık

Kendü bilini ko kılavuza uy
Bir kadem basma kılmadan danışık

Ehl-i sünnet cemâ’atine karış
Mübtedîlerdir andan özge farîk

Değme mürşid Hamîd’e öyküne mi
Ya kamu taş olur mu la’l ü ‘akîk

Kıldı şu dirliği ki kılmış idi
Bâyezid ü Cüneyd ü Şiblî Şakîk

Bu Kemâl Ümmî nesne bilmez kim
Söyleyüp eyleye sözü tahkîk

Hak nasîhat gerek ise uş tut
Ne işine gerek kelâm-ı dakîk

Ey Sabûr u Şekûr u Rabb u Gafûr
Bize sen vir hidâyet ü tevfîk