Senin can karası gözlerinden seyretmek varmış şu âlemi, korkmazdım karanlıklardan bakınca gözlerinin siyahına. Gecelerin gizemini sabahların nurunu hayal ederdim çeşminin derinliğinde. Yağmur sonrası toprak kokan bir Anadolu havasının serinliğinde kabuğunu çatlatan bir tohum hevesiyle büyüdüm senin engin yüreğinde ırmak gözlüm. Ne var ki ne olduysa sen habersizken oldu, başı dumanlı dağlardan bir çakal sürüsü indi vadilere. Çelik halatlarla bağlandı dişlere kaldırım taşları. Yankılandı dar sokaklar arasında ekolu uluyuşlar. Duyulmadı karanlığın ortasında haykırış ve ağlayışlar. Bir kanal açıldı kanlı gözlerden kuruyan denizlere. Damla damla büyüdü nehirler kızılırmak gözlerden, bir gülün ağladığı seher vaktinde boyun büktü el kaldırdı mazlumlar, gözler göğe bakar iken öfkelendi yıldırımlar. Gürleyen gökler bir beyaz tülbentten süzdü yaşlarını, sulandı gözler, utandı denizler ama utanmadı densizler iki kaşlar arasında bir damar çatladı, gök gürültüsü gibi bir ses işitildi galiba edebi çatlattılar hayâyı ağlattılar. İşte ne olduysa sen habersizken oldu ırmak gözlüm ırmak gözlüm.