Geceler kara cellat oydular şefkatin gözlerini. Hıçkırıklara kulak tıkadılar umursamadılar. Karanlıklar ışığa çekerken kılıç, kıpırdamadı bile kınlar, çınladı şakırtılar. Diken diken oldu tüyler ürperdiler, işte o an sevdayı tam gönülden vurdular Mecnunlara çöller aştırıp Leyla’lara tuzak kurdular.

Dağlar meydan okudu savrulan rüzgârlara. Yağmurlar yumuşatamadı toprağın yüreğini. Bana mısın bile demedi beynine balyoz yiyen taşlar. Akarken gözlerden kanlı telaşlı yaşlar. Bırakmadılar yolcusuz. İnatlaştılar, işte o an aşkı tam başından kurşunladılar. Ferhat’lara dağ deldirip Şirin’lere mezar eştiler.

Sevgiler sevgiler sabun köpüğü gibi soldular, sadakat ikliminin askılarına askıntı oldular, koparıp da tomurcuk gülleri gönül toprağından göz kamaştıran sahte sahnelere aldılar, saadeti paraladılar. İşte o an muhabbeti tam kalbinden mıhladılar. Kerem’leri ateşe verip Aslı’ları darağacına astılar.

Sen beklenmektesin yürek yangını bilmem ki hangi adrestesin. Sabahları ışıyan güneşte geceleri parlayan ayda gözlenmektesin yürek yangını. Hey yürek yangınım. Yar balyozu yemiş kaya gibi unufak olsan da müjdelerle gel, umutlarla gel, kalk ayağa toparlanıp da tak omuzuna gönül heybeni alacakaranlıkta gün ışığıyla beraber düş yollara yap duanı gönder ulu divana, bir damla gözyaşı akıtıp da kristal kâseye ver ver yar sevdası çekmiş yanan gönüllere kavrulsa da ciğerin paramparça olsa da yüreğin bir aşk kokusu sal şu âleme yürek yangınım.

Hey yürek yangınım yar bakışı değmiş bir ay gibi paralansa da gözlerin senin kan çanağı gözlerinde saklıdır müjdeli kıvılcımlar, melanetler mengenesinde sıkılsa da yüreğin bir inşirah ferahlığıyla sıyrılıp sıkıntılardan yar neşteri yemiş bir sine gibi ferahla, tutuştur kalplere merhamet ateşini, titremesin ellerin, yar teriyle yunmuş bir gül gibi gülümseyip de ver ver hoş kokunu şu nahoş dünyaya yürek yangınım, ver ver hoş kokunu şu nahoş dünyaya yürek yangınım yürek yangınım.