Gâfîl bu uzak yola kanı zâd u zevâde
Geçmez hevesin kaldı bu nefsânî hevâde

Atlandı eren kâfilesi menzile yitdi
Kaldın yalınız sen bu harâmîli ovada

Dön ılkıma salkıma ırakdan tap uzan kim
Bu hırs ile hiç susamış irmedi suvada

Bu dünye şu bir kuru derin kuyuya benzer
Sarkıtma ipin ana ki çıkmaz su kovada

Kendözünü görme bak ahî ne ulular var
Şol yerdeki her toprak u yapu vü sıvada

Ne denli demir kal’a bigi berk olur isen
Âhir bir ecel topu seni dahi uvada

Şehbâz kılar ‘âlem-i rûhânîde pervâz
Karga bigi kalmaz o bu cismâni yuvada

İnsân bigi cân gözüyle iç aydınına bak
Hayvân bigi ürkme bakuban daş u sevâda

Ağlar bu Kemâl Ümmî kılar hasret ile âh
Eydür dün ü gün derd ile ‘uşşâk u nevâda

Derd içre biz ol denli safâlar buluruz kim
Bî-derd bulamaz binde birin cümle devâda

Derd olmasa gönülde ne dermân ana girsin
Od yanmasa ocakda ne çiğ pişe tavada