Âhiret devletlerine dünyâdan kaçan yeter
Kavli koyup fi’le uyan menzile kaçan yeter

Doğru yol istersen uş şer’-i sırât-ı müstakîm
Mürşid ü hâdî gerekse sünnet ü Kur`ân yeter

Sana bir yâr ister isen kirtü müşfik mihribân
Ger bilişebilir isen ol Ganî Rahmân yeter

Evvel ü âhir kamu korkulu yerlerde sana
Ger tevekkül kılar isen ol yüce Sübhân yeter

Genc ü mâl ister isen sana kanâ’at kâfîdir
Rencine em sorar isen derdine dermân yeter

Don u tay ister isen yekfîke tâbût u kefen
Ger serây ister isen ol gûr u gûristân yeter

Vâ’iz-i sâmit gerekse uşda konşun ölümü
Nâsıh-ı nâtık gerekse oku tut Furkân yeter

Münkir isen hiç seninle sözümüz yokdur bizim
Mü’min isen hod bu denli hüccet ü burhân yeter

Her kime kim işbu vasf itdiklerimiz yetmese
Ol sıfatlı şahsa ancak dûzah u nîrân yeter

Ger tamu ister isen tut dünyâyı sev der devşir
Uçmak istersen vesîle-i hayr ile ihsân yeter

Tap ye bu külhanda telh u turş u huşk ol bâġda var
Dahi hoş türlü vü tâze mîve vü rümmân yeter

Kanı fetvâ kanda buldun et yiyüp kân içmeğe
Ey harâmî ko harâmı kân ahı bir kân yeter

Ger beğ isen nişe oldun nefs ü şeytâna mutî’
Ger kul isen kulluk it kim sana bir sultân yeter

Kamu mahlûkâta rızkı ol kapudan bahş olur
Ba’zına düşvâr irişir ba’zına âsân yeter

Tanrının ni’metlerinin haddi yok kullarına
Kimisine âşikâre kimine pinhân yeter

Niçe ‘ıyş u zîr ü biryân fakr ile bir yan ahî
Kim kanâ’at şerbetine barmağını ban yeter

Ey etibbâ-i zamân ey tâc u taht ıssı size
‘İbret-i mülk-i Süleymân hikmet-i Lokmân yeter

Ey bahâdırlar u beğler size pend ü dâsitân
Mâl-ı Ḳârûn ile zûr-ı Rüstem-i destân yeter

Dünyâ fânî âhiret bâkî vü hakdır bî-gümân
Dehriye hüccet bahâr u bâġ ile bostân yeter

Ey ‘aceb görmez mi kim kışın bu ölmüş yerleri
Niçe kılar diri çün kim nâgehân nîsân yeter

Her ki doğdu öliser hep bir yere haşr olısar
Kimisi handân irer anda kimi giryân yeter

Kadre irmek diler isen kadrini bil ‘ömrünün
Zâyi’ itme kim sana ol kimiyâ-yı kân yeter

Resm ü ‘âdet dünyâda çok türlü milletler delim
Bize sünnetdir cemâ’at âyîn ü erkân yeter

Her kişi bir dîn ü bir mezheb tutar ammâ bize
Şer’-i Ahmed Dîn-i İslâm Mezheb-i Nu’mân yeter

Ehl-i bid’at sohbetidir zehr-i kâtil dünyâda
Her ki tiryâk ister ana meclis-i ‘irfân yeter

Emr-i Hakk sürer her ehlin ehline kavuşdurur
‘Âlimi dânâ bulur hem câhile nâdân yeter

Bülbüle bülbüller ile uçmağa uçmak besest
Baykuşa baykuşlar ile durmaġa vîrân yeter

Ey yalan söylemezem deyüp yalan da’vâ kılan
Şol sana işitdiğin söylediğin yalan yeter

Bin yıl ölümden kaçarsan çâre yok kurtulmağa
Bir gün ardından ecel serhengi nâgehân yeter

Ne bu yer ka’rın Necâşî vü ne Kayser doldurur
Ne bu çarhın harcına Kisrâ vü ne Hâkân yeter

Müsrif olma var kanâ’at kıl ki şol it nefsine
Bir ‘abâ kaftan ile bir pâre kuru nân yeter

Ne kadar çoḳ verir isen nefse hiç doydum demez
Hırsa ne milk-i ‘Acem ne mâl-ı Hindistân yeter

Hey emîn olma sakın düşmânlarım yok deyü kim
Sana düşman mâl ü nefs ü ‘avrat u oġlan yeter

Geç bu köprüden Kemâl Ümmî kaç ol Dost’dan yana
Yoksa ardından harâmî leşker-i şeytân yeter

Son nefesde cânına yoldaş u koldaş olmağa
Tanrıdan tevfîk irerse dîn ile îmân yeter