Ahvâl-i serencâmım bu saate erince,
Demem sana icmâlin tâ gâyete erince.
Biz beş er idik çıktık bir demde yola girdik,
Kırk yılda Pîr’e erdik bu sohbete erince.
Her yaneye çalındık çok adları takındık,
Dört tekbiri bir kıldık ta kâmete erince.
Biz beş er idik çıktık bir demde yola girdik
Çün kâmet alıp durduk divânına el bağlu,
Veçhini iyân gördük bu hayrete erince.
Tâat bu imiş ancak,râhat bu imiş ancak,
İzzet bu imiş ancak bu hizmete erince.
Kesret idi bir oldu, sûret idi sır oldu,
Zulmet idi nûr oldu bu âyete erince.
Çün cân ile bir idik ebdân ile dağıldık,
Âhir ki deme erdik bu vahdete erince.
Bindörtyüz kanat açtım altıyüz dahi koştum,
Tâ onbeşe dek uçtum bu hâlete erince.
Dünyâyı nider âşık , ukbâyı nider sâdık,
Mısrî ola gör ayık sen vuslata erince.
Vechini iyân gördük bu hayrete erince