‘Âşık olan kişi dâim Dost’un yolun düze dursun
‘Âşıklara ta’n eyleyen îmân evin boza dursun

Sabredin münkir taşına bilmez ne gelir başına
Ebû Cehil kuyusunu cehd eyleyüp kaza dursun

Bu gün kendi hâlin bilen oldur varup menzil alan
Ele bakup yolda kalan yol erine göze dursun

Bir Tanrı’ya kulluk eden doğru gider Dost iline
Şudur budur diyen dâgî yoldan çıkup aza dursun

Buldu bulan ma’nâ yüzün kesb eyleyüp ‘irfân özün
Geldin câhil ‘ilmin yüzün okusun hem yaza dursun

Mürşide gönül vermeyen meydâna doğru girmeyen
Hâlin anda göre yârın bugün bunda bize dursun

Hakk’ı gerçek sevenlerin ‘aşk oduna girenlerin
Nişânı budur anların kalbi yanup sıza dursun

Yedi tamu ne şeydir ki yakabile yanmışları
‘Aşk âteşine yanmayan yanacağın seze dursun

Derd üstüne derd isteyen bilin oldur merd isteyen
Bülbül olup verd isteyen güzden geçüp yaza dursun

Gerçeklere eren kişi Dost’u ‘ayân gören kişi
Açma bu sırrı nâdâna ferdâ çeküp geze dursun

Kim ki şâha lâyık ola çirki gide sâfî kala
Kâl olmağa tarîkatın potasında sıza dursun

Gerçek ‘âşık Dost bâğında Kevser şarâbın nûş eder
Nefsinin gamında gezen mercimeğin süze dursun

Hakk kalbine ilhâm eder anın içün söyler dili
Ümmî Sinân sır ilinde gördüceğin yaza dursun

Ümmi Sinan