Aşk sırrını beyan eylesem âşıklara,
Tâkat eylemeyip, başını alıp gider dostlar.
Dağa, taşa başını vurup, şuursuz olup
Çoluk-çocuk, ev-barktan geçer dostlar.

Aşk şiddeti başa düşse, âşık neyler;
Yabancılar taşlar atıp ona güler
Divane deyip başını yarıp kana bular
Şükreder olup hamd ve senâ söyler dostlar.

Aşksızların hem canı yok, hem imanı;
Rasűlullah sözünü dedim, mânâ hani
Nice desem, işitici, bilen hani?
Habersize desem, gönlü katılaşır dostlar.

Aşk cevheri dipsiz deniz içinde gizli
Candan geçip cevher alan oldu sevgili
Heveskarlar âşıkım deyip, yolda kalan;
Dinlerini değersiz pula satar dostlar.

Ateşe yandım, candan doydum, hayran oldum,
Bu nasıl ateş, tutuşup yanmadan biryan oldum;
Muhabbetin adını duyup gözü yaşlı oldum;
Gözü yaşlı olan muradına yeter dostlar.

Çok ağlayıp, çok inle ki rahmeti gelsin;
Yol şaşırsan, rahmeti gelip yola koysun
Amin deyiniz pir-i kamil elini alsın
Hizmet eyleyen muradına yeter dostlar.

Hem zaman âhir oldu, hoyun gitti;
Rasűlullah’ın vadeleri yakın yetti
Seçkin kulları iyi söze kulak tuttu;
Kötü kullar günden güne beter dostlar.

“Küllü yevmin beterün” dedi Hakk Mustafa;
Ümmet olsan, kulak verin, vefalılar
İyilerin ecrini verir, kötüye ceza
Kıyamet günü cezalarını çeker dostlar.

Fâsık, fâcir günaha girip yeri basmaz
Oruç-namaz kazâ eyleyip misvâk asmaz;
Resűlullah sünnetlerini göze iliştirmez
Günahları günden güne artar dostlar.

Dünyacılar malını görüp heves eyler
Ben-benlikden o Tanrılık iddiası eyler
Ölür vakitte imanından ayrı eyler
Can verirken hasret ile gider dostlar.

Bütün dünyayı yığanları vallahi gördüm;
Öleceği vakitte, “Nasılsın” deyip halini sordum;
Şeytan dedi: “İmanına çengel vurdum. ”
Can çıkarken ağlaya ağlaya gider dostlar.

Kul Hoca Ahmed, âşık olsan, canın yansın;
Sıdkın ile Allah de ki Tanrı bilsin;
Dua eyle mü’min kullar dünyayı bıraksın;
Dünyayı bırakan âhirete yeter dostlar.

Hoca Ahmet Yesevi