Demidir eyler isen hasret ile âh u figân
Bülbülâ kimseye kalmaz bu gülistân-i cihân

Hûn-i dildir gözümün lülelerinden cârî
Bir gün olur ki reh-i yâre olur cân revân

Bizi cellâd-ı kazâ öldürür âhir ey dil
Çünkü bu mezbah-ı dünyâya gelüpdür ten ü cân

Âh kim dâmenimiz tutsa gerek dest-i ecel
Ger gedâ olalım ger şeh-i ‘âlî-‘unvân

Nâz ile serv-i revân gibi idenler reftâr
Yüz yire koya vü hâki ‘ademi tuta mekân

Nidelim çünkü değildir bize dünyâ bâkî
Hakkıyâ fakr u fenâyı idelim pîşe hemân