Ey bî-misâl vâhid-i hüsnün misâl içinde,
Âyînenin göründü bir hub cemâl içinde.
Düştü kamû heyâkil kâmetine mukâbit,
Cünbüşü gösteren sen şekl-ü hayâl içinde.
Bu san’atı kim bilür, bu kudreti kim görür,
Bu vuslatı kim bulur ceng-ü cidâl içinde.
Kande bulur isteyen lütfunu ey dost senin,
Çünkim anı gizledin kahr-ü celâl içinde.
Mushaf-ı hüsnüne çün tefe’ül eyledim ben,
Burc-u belâda gördüm kendimi fâl içinde.”.
Taliimi yokladım mihnet evinde buldum,
Anın için yürürüm herdem melâl içinde.
Kismet-i rûz-i ezel aldı kâmû nasîbîn,
Kimisi buldu râhat kimi nükâl içinde.
Bizim de mihnet imiş kısmetimiz ezelde,
Kaldı başım anın çün fitne vebâl içinde.
Gamsız olan adamı sanma anı âdemi,
Hayvandan ol edaldir kaldı dalâl içinde.
Şadlık ehl-i aşka, aşkın gamıdır veli,
Şol ayrılık güzeldir ola visal içinde.
Haddin tecellîsine müştak olur bu cânım,
Görmedi çoktan anı şol zülf-ü hâl içinde.
Mescide varmak ile zevke ereydi zâhid,
Kılmazdı da’vâyı ol bu kîl-ü kâl içinde.
Meyhânede bir kadeh nûş etmeği vermezem,
Bin şuğluna Sofinin tekyede şâl içinde.
Mescid-ü meyhâneyi fark eylemem zâhidâ,
Göründüm ise ne var hâ ile dâl içinde.
Ver serini Niyâzî sırrını verme yâde
Nadâna sırrın veren kalur vebâl içinde