Ey bî-misâl vâhid-i hüsnün misâl içinde
Âyînenin göründü bir hub cemâl içinde

Düştü kamû heyâkil kâmetine mukâbit
Cünbüşü gösteren sen şekl-ü hayâl içinde

Bu san’atı kim bilür, bu kudreti kim görür
Bu vuslatı kim bulur ceng-ü cidâl içinde

Kande bulur isteyen lütfunu ey dost senin
Çünkim anı gizledin kahr-ü celâl içinde

Mushaf-ı hüsnüne çün tefe’ül eyledim ben
Burc-u belâda gördüm kendimi fâl içinde

Taliimi yokladım mihnet evinde buldum
Anın için yürürüm her dem melâl içinde

Kismet-i rûz-i ezel aldı kâmû nasîbîn
Kimisi buldu râhat kimi nükâl içinde

Bizim de mihnet imiş kısmetimiz ezelde
Kaldı başım anın çün fitne vebâl içinde

Gamsız olan adamı sanma anı âdemî
Hayvandan ol edaldir kaldı dalâl içinde

Şâdlık ehl-i aşka, aşkın gamıdır veli
Şol ayrılık güzeldir ola visâl içinde

Haddin tecellîsine müştak olur bu cânım
Görmedi çoktan anı şol zülf-ü hâl içinde

Mescide varmak ile zevke ereydi zâhid
Kılmazdı da’vâyı ol bu kîl-ü kâl içinde

Meyhânede bir kadeh nûş etmeği vermezem
Bin şuğluna Sofînin tekyede şâl içinde

Mescid-ü meyhâneyi fark eylemem zâhidâ
Göründüm ise ne var ha ile dâl içinde

Ver serini Niyâzî sırrını verme yâde
Nadâna sırrın veren kalur vebâl içinde