Ey tarîkat düşmeni bil kim nedir bu şerr ü şûr
Dem-be-dem Allah diyen ‘âşıklara senden gurûr

Kendine mağrûr olup hannâsa verdin özünü
Her nefes kalbinde iğvâ eyleyen ol fi’s-sudûr

Kibr ile tâ’at kılarsın nefsine mağrûr olup
‘Âşıka zann ile bakdın cümlesi oldu kusûr

Nefsini emmâreden kurtarmağa var çâre kıl
Kılmaya tebdîl ahsen vechini yevmü’n-nüşûr

Vay sana kim ehl-i inkâr zümresinden olasın
Şol kıyâmetde yerinden durıcak ehl-i kubûr

‘Ârifin ‘ilm-i rumûzun bilmeyen ey bed-fi’âl
Seb’a-i seyrân edüp gel gör nedir andan zuhûr

Varlığı terk etmeyince vâra erilmez ‘ayân
Sözüme sâbit durur İncîl ü Furkân ü Zebûr

Evliyânın nutkuna çün “lâ” diyenlerdir şakî
Rehberi Fir’avn olur hakk-ı Kelîmullâh-ı Tûr

Dört kitâbın sâbiti zât-ı Hû’dur hakka’l-yakîn
Ey bu tevhîdden habersiz key sakın olma ki dûr

Kendi sırrın bilmeyen vermez hakîkatden haber
Çün ki bu yolda delîlimdir benim şîr-i Gafûr

Nâzil oldu çün anın hakkında Hakk’dan “hel etâ”
Noktavî derler ana eren olur ehl-i sürûr

Her kim erdi Seyyid-i Muhtâr’a oldur bil velî
Kalbine inzâl eder anın kelâmullâh u nûr

Bu Sinân Ümmî ne söyler remzini anlan ‘ayân
Ey hâristân ehli var bu gafleti terk eyle dur

Ümmi Sinan