İlâhî cümleyi vâr iden sensin
Yok iken her şeyi vâr iden sensin

Habîbin nûrunu zâtın nûrundan
Vâr idüp kendine yâr iden sensin

İrişmez işine kimsenin ‘aklı
Felekde çarhı devvâr iden sensin

Bir dikende gül ü reyhân eyleyüp
Çevre kenârın pür-hâr iden sensin

Emrine fermândır senin kün fe-kân
Nârı Halîl’e gülzâr iden sensin

Eğer zâhirde vü eğer bâtında
Sun’unda seni settâr iden sensin

On sekiz bin ‘âlem oldu nikâbın
Her birinde bir bâzâr iden sensin

Derdli kullarına dermân yitirüp
Çâresiz kullara çâr’iden sensin

Ne lâyıkdır sana kimse yol vara
Dîzâra iltüp nazar iden sensin

Kulların ‘aybını mağfiret kılup
İsm-i gufrânı ikrâr iden sensin

Nûrun zıyâsıyla zulmet karasın
Yuyup ‘âlemi envâr iden sensin

Kimin ‘âlim kimin bay kimin yoksul
‘Ârifin sırrın esrâr iden sensin

Sinân Ümmî kulun ağlar kapunda
Nazar kıl çün anı zâr iden sensin

Ümmi Sinan