İlâhî kanı ‘âlemde göre zâtın bir açık göz
İlâhî kanı âdemde nazarında dura ak yüz

Zîhî sultân-ı merdâne getirdi halkı meydâne
Sana tesbîh eder eşyâ eğer dilli eğer dilsiz

İlâhî ağladım güldüm kimem ben kendimi bildim
Ki dergâh-ı ‘azîminde ki bir zerrece ben bir toz

İşim yanlış gözüm bağlı dilim boş yüreğim dağlı
Bu ef’âl-i kabâyihle ağardı saç karardı yüz

İlâhî rahmetin hergiz ki eksilmeye bir zerre
Kılarsan fazlını ihsân iki ‘âlemlere düpdüz

Kanı başda şu devlet kim urula kisveti ‘aşkın
Kanı cânda şu ‘izzet kim ola derdin gece gündüz

Kanı ben miskîne senden erişe derdime dermân
Kanı ben za’îfe bir dem ereydi bir nazar ansız

Şerîkin yok nazîrin yok velâkin halka fazlın çok
Hisâbı haddi hergiz yok sayılmaz nitekim yıldız

Hemîşe sen edüp ihsân velî biz ederiz ‘ısyân
Hatâmız mahv edüp bizden olaydın sen de bir hôşnûz

Kerem eyle Hudâvendâ hatâ bahrından al bizi
Nitekim acı deryâdan alırlar ni’mete pâk tuz

Derim kim yarıcım Allah şefâ’atcim Resûlullah
Ki burhânım veliyyullah budur bendeki bir hak söz

Kapına gelmişem açam ganî dergâha muhtâcem
Nitekim şâh kapusunda boyuncuklar eğer öksüz

Senin kapunda kul çokdur hisâbı hadden artukdır
Velâkin bir dahi yokdur Sinân Ümmî gibi yüzsüz

Ümmi Sinan